روزی،چند قور باغه در جنگل قدم می زدند که ناگهان،دوتا از آنها درگودالی عمیق افتادند. سایر قورباغه ها به آندو گفتند:این گودال خیلی عمیق است.دیگر امیدی به زنده ماندنتان نیست.ولی دوقورباغه تسلیم نشدندو سعی کردنداز گودال بالا بروند.قورباغه ها همینطور به آندو می گفتند:این گودال خیلی عمیق است .چاره ای جز مرگ ندارید. آنها اینقدر این جمله را تکرار کردند که بالاخره یکی از قورباغه ها تسلیم شدوخودرا رها کرد و درته گودال افتاد.ولی آن یکی امید خود را از دست نداد و به بالا رفتن ادامه داد.در حقیقت،هر چه بقیه ی قورباغه ها می گفتند:چاره ای جز مرگ نیست،قورباغه مصمم تر می شد و با سرعت بیشتری بالا می رفت تا اینکه بالاخره توانست از گودال بیرون بپرد.وقتی قورباغه ها از او پرسیدند:چگونه این کار را کردی؟،متوجه شدند که قورباغه ناشنواست وخیال می کرده درتمام مدت،بقیه ی قورباغه ها دارند او را تشویق میکنند.